In de literatuur zijn twee systematic reviews (Massy-Westropp, Grimmer, & Bain, 2005 en MacDermid & Wessel, 2004)gevonden, die een voldoende scoren op methodologische kwaliteit. In de review van MacDermid (2004) scoort de Tinel’s sign op specificiteit 0.77. Het aantal onderzochte patiënten van alle gebruikte studies in de review samen is 2640. In het artikel wordt alleen niet aangegeven om welke samenstelling van patiëntenpopulatie het gaat.
In de review van Massy-Westropp (2005) is er in tegenstelling tot die van MacDermid (2004) geen berekening gemaakt om de gemiddelde specificiteit te berekenen. Massy-Westropp (2005) heeft alleen de uitkomsten van de artikelen opgenomen, die een voldoende scoorden op hun beoordelingslijsten. Daar kwam dus een marge uit van een specificiteit tussen de 0.40-0.67.
Verder zijn er nog twee artikelen, die geen voldoende scoorden op methodologische kwaliteit. El Miedany (2009) concludeerde dat de Tinel’s sign meer specifiek is voor de diagnose van tenosynovitis dan voor de diagnose van CTS, namelijk 0.65 bij tenosynovitis tegenover 0.85 bij CTS. In totaal 127 patiënten met symptomen van een inklemming van de n. medialis zijn gebruikt voor dit onderzoek. Lajoie (2005) scoort verder heel hoog op specificiteit, namelijk 0.91. Bij dit onderzoek was echter onduidelijk of de behandelingen blind zijn uitgevoerd. Ook is niet bekend of de referentiestandaard niet onafhankelijk van de interventie is uitgevoerd.